تو بودی مهر من
سکوت غم در دل من
نوایی داشتی بی صدا
درکمال ناباوری بودی حرا
جمالت عاشقم کرد
در ره یاری جوانم کرد
صدایت،ناز یادم بود
به هرجمله،فدایت کلامت بود
سنگینی این محبت مرا کشت
گرانسنگی دلم ترا کشت